De Groene Amsterdammer, Jacqueline Oskamp
De kracht van de film is dat het een eigen realiteit neerzet. Doordat de beelden van de Chinese natuur zijn doorsneden met straattaferelen in New York, begrijp je in een flits wat een rigoureuze breuk Tan Dun en Qu Xiaosong hebben moeten forceren. Hetzelfde geldt voor opnames van traditionele muziek, zingende boeren, de Culturele revolutie, maar ook het stadsleven: de overvolle straten, de collectieve ochtendgymnastiek en de armoede. Het zijn sferen die in een handomdraai worden neergezet.
Pieter Kottman in NRC Handelsblad
Documentairemaakster Eline Flipse heeft zich met De Oogst van de Stilte geen eenvoudige taak gesteld. (..) De overdaad breekt Flipse niet op. Op het gevaar af de kijker te verwarren, introduceert ze direct aan het begin alle elementen. Door schitterend gefotografeerde beelden (van Erik van Empel) van de steile oevers van de Yangtze maakt ze ook terstond duidelijk dat de aard van haar documentaire impressionistisch en sferisch is. Ze geeft slechts indrukken van de culturele achtergrond van haar hoofdpersonen en die bieden geen harde informatie. Maar tegelijkertijd onthullen de beelden van vissers die in een prachtig, bijna gestileerd ritme hun netten uitwerpen een heel universum.
Erik Voermans in Het Parool
Eline Flipse’s documentaire De Oogst van de Stilte, een tachtig minuten durende prachtfilm over de ‘onweerstaanbare verovering van het Westen door vijf Chinese componisten’. (..) Flipse ruimde veel plaats in voor de muziek en maakte tegelijkertijd karakterschetsen van de componisten. Indrukwekkende beelden van Chinese steden, dorpen en landschappen geven de muziek een nieuwe dimensie en maken haar in zekere zin begrijpelijker en toegankelijker. (..) in grappige scenes beroddelen de heren componisten elkaar..(..) Het mooist is de film wanneer Flipse met beelden dingen duidelijk maakt die anders onmogelijk zouden zijn om uit te leggen. (..) Bij het zien van de film neemt de bewondering vor Tan Dun en de zijnen met terugwerkende kracht per minuut toe